Keeping mum is een gezellige film. Een grappig verhaaltje met het tempo (of gebrek daaraan) van een rustiek Brits dorpje. Absoluut geen dijenkletser, maar Rowan Atkinson doet wel waar hij goed in is: met een stalen gezicht, bijna stoïcijns voor zijn omgeving, doet hij alsof hij zelf de dubbelzinnigheid van zijn woorden niet begrijpt. De titel die de Britten aan het verhaal gaven is goed gekozen, vind ik. In overdrachtelijke zin betekent "mum" namelijk je mond houden. De film verhaalt ons, dat sommige zaken beter verzwegen kunnen worden, en dat sommige personen beter het zwijgen opgelegd kunnen worden. In de realiteit van alle dag kan dat niet zonder consequenties zijn, en los je geen problemen op door de problemen uit de weg te gaan, maar door eventjes de kleine irritaties opzij te schuiven, heb je wel aandacht voor meer structurele problemen in je leven. "Mum" is ook een vermomming, en de dekmantel die Maggie Smith in de film heeft is al even toepasselijk (omdat dit niet voor iedereen direct duidelijk is, zal ik daar verder niet op ingaan). Zij speelt Grace, de gratie die de geestelijke naar zijn Gloria leidt. Kristin Scott Thomas speelt iets te ingetogen, maar ze weet uiteindelijk wel te overtuigen als moeder Gloria, die verwaarloosd wordt, maar die haar waarde zal tonen om moeder bij het gezin te houden (de derde betekenis van "Keeping mum"). Het Amerikaanse scenario, waar deze film op gebaseerd is, was getiteld Trunk (hutkoffer), een symbool dat eveneens verband houdt met geheimen (op slot), met vermommingen (verkleedkist), en met een ander belangrijk motief: reizen. Grace maakte 43 jaar geleden het begin van een treinreis, en zal nu pas aankomen op haar 'bestemming'. Helaas is de scène dat ze aankomt met de trein gesneuveld op de montagevloer, maar op de dvd is de scène terug te vinden. De oudste dochter gaat iets te snel langs het pad des levens (en vooral van het pad af) en de jongste zoon wordt opgehouden op zijn reis, door zijn eigen angst de bus te nemen (en daarmee de confrontatie met zijn pestkoppen). De geestelijke en zijn vrouw gaan ieder hun eigen weg, om te ontdekken dat het huwelijk betekent dat je voortaan dezelfde weg bewandelt. En met al die symboliek en die rust van het platteland, is het goed als er af en toe iemand morsdood geslagen wordt. Maar daar praat je dan verder niet over, dat houdt alles in balans.