Phileine zegt sorry naar de gelijknamige roman van Ronald Giphart gaat over een koppige eigenwijze vrouw die geen sorry kan zeggen. Ze heeft een vriendje, Max, en baalt er stevig van als hij op een dag tegen haar zegt dat hij naar New York gaat voor een jaartje om aan een theaterproductie mee te doen. Hij laat verder niets los. Phileine zwaait hem uit op Schiphol en gaat vervolgens verder feesten met haar vriendinnen. Na een tijdje van eenzaamheid en wellicht vrouwelijke intuïtie koopt ze een ticket naar New York om haar vriendje op te zoeken. Ze probeert hem te verrassen, maar Max is helemaal niet verrast. Hij vertelt dat hij meespeelt in een experimentele theaterproductie van Romeo en Julia, maar vergeet haar uit te nodigen voor de voorpremière. Phileine komt hierachter en is des duivels. Ze verstoort de voorstelling, want haar Max is in een innig liefdesspel verwikkeld met Joanne, zijn Julia. Phileine staat op uit het publiek en roept:: "en nou is het genoeg!" Tja, en dan krijg je niet alleen een boze regisseur, maar ook nog de hele media over je heen in Amerika. Phileine zit op alle televisiezenders en staat in alle kranten. Maar dat is niet wat ze wilt en gelukkig komt ze er op tijd achter.

Phileine is een romantische komedie over het leven van de ultrabitch Phileine. Steengoed neergezet door Kim van Kooten, die met haar ondeugende, guitige en tegelijk 'wie maakt mij wat-blik' haar eigen leven leidt. 'Aandruipen'; 'hem erin blaffen', 'heulen', 'kutpijpen', 's-woord' en 'regen en wind maken', termen die allemaal haarfijn worden uitgelegd!

De film begint met Kim als een soort Jane Bond die ronddwaalt met een pistool en allerlei groepen naakte bejaarden tegenkomt in plaats van in de échte Bond-films mooie vrouwen. Als Phileine met haar vriendje aan het picknicken is en hij ineens tegen haar zegt: "Phileine ik moet je iets zeggen", dan draait ze zich naar het publiek en zegt ineens:

"Kijk en daar heb ik nou zo'n hekel aan" en gaat vervolgens weer verder. Als een van haar vriendjes vreemdgaat, vertelt Phileine op tamelijk hardhandige manier dat ze daar niet van gediend is. Phileine is onafscheidelijk van haar vriendinnen: Fleur (Liesbeth Kamerling) en Lala (Tara Elders). Een soort Nederlandse Charlie's Angels.

Helemaal geweldig vond ik de manier van filmen. De scène dat Utrecht langzaam overgaat in New York. Van Dom naar Chrysler Building: geweldig! Of de 'regen en wind' scène. En wat te denken van de Harry met Sally- scène in het restaurant! Er zit ook een leuk rolletje in voor Liz Snoyink die als moeder van Phileine haar minnaars verleidt in Phileine's huisje en haar daarvoor betaald.

Giphart zegt het zelf in een intermezzo in de film: de film is beter dan het boek. Voordat ik hier antwoord op kan geven moet ik eerst het boek lezen. Wat ik wel weet is dat dit een leuke frisse film is en wie door het verbale geweld heen kan kijken heeft een leuke avond!