Laat ik vooropstellen dat LOTR 2: The Two Towers een fantastische film is. Toch ontbrak bij mij dat beetje verwondering en magie dat ik wel bij deel 1 ervoer. De fellowship is uiteen gevallen, drie groepjes gaan hun eigen weg. Merry en Pippin ontmoeten Treebeard, de leider van een club pratende bomen. Knap gemaakt, maar lang niet perfect en behoorlijk duidelijk uit de computer. Frodo en Samwise zetten hun reis voort in het gezelschap van Gollem, ook een digitaal wezentje... en wat voor één. Gollem is de meest geslaagde computer animatie ooit, echt fantastisch hoe hij gemaakt is en hoe vlekkeloos hij opgaat in zijn omgeving, allleen hij alleen is het ticket meer dan waard. Maar het verhaal draait deze keer vooral toch om Aragorn, Legolas en Gimli die het volk van Rohan bijstaan in hun strijd tegen het leger van Saruman. Aragorn en Legolas zetten hun rol uit deel 1 grotendeels voort, stoere, dappere en onverzettelijke helden. Gimli is duidelijk de komische sidekick geworden en deed me af en toe zelfs denken aan de ezel uit Shrek. Toch is Gimli's humor goed voor de afwisseling: TTT is een stuk donkerder dan zijn voorganger. Een pluim voor Brad Douhriff die uitstekend gestalte geeft aan Glima Wormtongue, het lelijk stuk addergebroed dat de koning van Rohan geheel in zijn macht heeft. Zijn er ook nog minpunten, behalve het tegenvallende boomvolk? Ja hoor, en meer dan in deel 1. Het liefdesverhaal krijgt een Pearl Harbour achtige wending: een driehoeksverhouding tussen Aragorn, Eowyn en Arwen. Slaat echt nergens op en is er maar bijgehaald. De film heeft het predikaat 12+ gekregen en dat is jammer. De slag bij Helm's Deep is een schitterend en nu al legendarisch stuk film, maar het had mij nog wel wat heftiger gemogen. Het komt door de keuring toch een beetje soft over. Al met al: een fantastisch vervolg.